Single

Dat oudere mensen vragen waarom je nog geen vriend hebt is één ding, maar dat de vraag die bij een leeftijdsgenoot (of jonger) als eerste opkomt is, "heb je nu een vriend?" is shockeert mij. Alsof het hebben van een partner je eerste en enige doel in het leven zou moeten zijn.
Waarom vraag ik me dan af, leven "we" dan zonder partner niet echt? Moet ik als 25 plusser dan nu desperaat in een café gaan hangen in de hoop dat ik toch nog iemand vindt, maakt niet uit of ik degene echt leuk vindt maar gewoon omdat het zo hoort om een bepaalde leeftijd een vaste relatie te hebben?
Dank je de koekoek, maar dat is aan mij niet besteedt.