In het publiek
Vanmiddag was ik bij het leuke Musikometro (kom ik nog op terug) en werd bij het optreden van Pete Molinari als lokeend gebruikt. Althans zo voelde het toch, want ik was als eerste ter plekke en had mij al handig in een verre hoek neergeplant dan viel ik tenminste niet teveel op. Dat was dus buiten Molinari gerekend want die vond toch wel dat ik wat dichter bij mocht komen en aangezien ik het altijd stom vind als mensen drie km verder gaan staan bij reguliere optredens (u kent het wel, het 3 meter gat) voldeed ik maar schoorvoetend aan het verzoek.
Tja en dus kom ik bij deze blog uit. Echt op mijn gemak met dat privé-optreden was ik toch niet. Hetzelfde gevoel heb ik bij versterkte optredens in een donkere zaal met helle lichten. Aangezien ik niet erg groot ben is mijn taktiek altijd rechts- of linksvoor (consequentie: wat zegt u?) te staan bij optredens. Afgezien van het hoogteprobleem erger ik me namelijk ook aan praters en mensen met armen over elkaar.
Maar het nadeel is dus dat ik vooraan sta (nou ja nadeel) en dus sta je dan een uur iemand aan te staren, ik vind dat vreemd en voel me dan altijd een beetje ongemakkelijk.
Ben ik daar nu alleen in of is dit een bekend verschijnsel?
Overigens kan ik me voorstellen dat muzikanten ook wel publiekvrees kennen bij kleinere zalen (hebben we het nog niet over dat busken van vanmiddag).
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage