Grijsgedraaid #13

Het album is zojuist opnieuw uitgebracht en dus surf ik mee op die golf.
Het gaat om Ten van Pearl Jam. Begin jaren 90, de houthakkersblouse, de grunge (door mij toen de crunch genoemd, al heeft dat woord tegenwoordig een andere betekenis) was alive en via die andere groep kwam ik bij Pearl Jam terecht.
Jeremy geeft me na al die jaren nog kippenvel, maar ook Alive, Even Flow, Why Go, Black, Oceans en Porch blijven nog steeds onder de huid zitten. Bij opvolger Vs. haakte ik eigenlijk een beetje af, maar daarvoor in de plaats kregen ze mijn twee broertjes als grote fans erbij die nog steeds naar ieder concert van Eddie en de zijnen gaan in Nederland of België. Echter Pearl Jam bracht mij niet alleen muziek maar ook het besef dat ik toch maar eens oostwaarts moest voor dat festival in Landgraaf.
De korte kennismaking was er al toen ik een jaar of 8 was in de vorm van een lolly gegeven door Pinkpopgangers die over de A2 dansten en de bijgevolge leuke files ter hoogte van Geleen ieder jaar met Pinksteren als we op bezoek gingen bij de familie in het Zuiden (voor de nietwetende: Pinkpop was ooit in Geleen en daarvoor zelfs in Gulpen).
Nou ja 1992 dus, Pearl Jam stond op Pinkpop en volgens mij mochten de vriendinnen nog niet naar Pinkpop (maar kan ook zijn dat het een andere reden had dat ik er niet was). Ik heb die dag wel wat haren uit het hoofd getrokken en gevloekt dat ik thuis voor de buis zat en niet zat te hopsen tussen die massa bij het concert van Pearl Jam en gezworen dat ik er het jaar erna zou zijn (wat dus ook is gebeurt).
Dit optreden was dus de aanleiding voor mijn bezoekjes aan Pinkpop de komende 12 jaar (niet ieder jaar, soms van op de berg en soms voor de radio), en het nummer Alive blijft om allerlei redenen een steengoed nummer:


Overigens heb ik later wel nog Mother Love Bone en de Temple Of The Dog ontdekt.