This One Is In B flat

Dat ik een zwak heb voor de man kwam hier al eerder naar voren. En aangezien Field Day er dit jaar niet inzit was M-idzomer de andere optie, eentje waar ik wel wat moeite voor heb moeten doen, maar hey uiteindelijk ben ik toch in de binnentuin van het M terecht gekomen.
Vaststelling. Er waren deze keer vrouwen aanwezig bij het optreden van John Cale. Weliswaar nog steeds in de minderheid, maar toch zo'n 20% meer dan ik al bij 's mans optredens zag. Misschien is de conclusie dat de Belgische vrouw (het land bestaat nog immers) een bredere muzieksmaak heeft dan de Noordelijkere buurvrouwen. Of werden ze gewoon meegesleept door hun mannen?
Cale zelf was deze keer bijzonder rustig (toch die 69 die ik van alle kanten hoorde zoemen?), minder spraakzaam dan die twee andere keren dat ik hem zag spelen en moest er even inkomen. Helaas speelde hij maar een dik uur waarin o.a. "Frozen Warnings", "Set Me Free", "Amsterdam", "Dirty Ass Rock 'N' Roll" en "Whaddya Mean By That" (van zijn nieuwe EP die bij Domino voor te beluisteren is) voorbij kwamen.
Mijn eerste concert van de man blijft toch altijd het beste maar er zijn artiesten van minimaal twee generaties jonger die zich slechter staande houden tijdens een uur durend concert.