Kookprogramma's. Maar dan met een twist daar ben ik de laatste tijd nogal fan van, en dan bedoel ik niet de programma's waar een maaltijd wordt bereid waarna je zowiezo nog honger hebt. Plus die gemaakt worden in warp speed, met moeilijk te vinden ingrediënten en zonder morsen tot perfectie leiden (wat heb je daar nu aan?). Programma's als Supersizers Go ..., Cooking in the Danger Zone en nu het nieuwe Plat Préferé daarentegen krijgen mij wel aan het kijken. Vanavond op Canvas begint Plat Préferé om 21.10 uur (Roast Beef met Yorkshire Pudding deze keer). De favoriete gerechten die aan bod komen zijn o.a. van Dahl, de Funès, Cash, Mercury, Brel en Dali. Ben ook wel beetje benieuwd naar het soort van Super Cheese Me experiment van de BBC.
Tot drie keer toe ben ik al aan deze log begonnen maar ben ik weer gestopt want het heeft weinig met muziek van doen en meningen staan er al genoeg op het internet. Aangezien ik op dit moment lichtelijk hallucinant ben van de bacillen die mijn lijf aanvallen zet ik nu door (wat niet wil zeggen dat deze post over een dag nog bestaat). Ik erger me (wie niet) vaak aan dingen en deze keer zijn het de vrouwen die onder andere voorbij komen in de als paddenstoelen uit de grond komende TV-programma's over dat ze alles hebben alleen geen man. Ligt het nu aan mij of zijn er veel vrouwen in de huidige wereld die mannen zien als een ingrediënt (de eisen waaraan ze moeten voldoen laat ik nog maar buiten beschouwing) op een boodschappenlijstje? Het is al erg genoeg dat er mannen zijn die vrouwen op die manier bekijken. Moeten we nu ook nog de vrouwelijke variant hiervan toejuichen?
Overigens de verhouding van Snowpatrol met steden kwam ook al naar voren in deze in Frankrijk opgenomen clip (welke stad iemand?). Iedereen zou trouwens ook verplicht moeten worden hun oudemateriaal te luisteren!
Bij Dhr. de Groot hoorde ik een fijne plaat waarvan ik dacht dat die vast op het nieuwe album van Thicke moest staan. Wat blijkt, het is gewoon Sly & the Family Stone uit 1973 met Let me have it all. Waarschijnlijk weet de halve wereld dit ook maar ik niet al is me wel bekend dat o.a. de heren Kravitz en Prince ook al goed luisterden naar deze band.
in niet bekende plaatsen. Ik doe niet aan kaarten, GPS systemen en travelguides, niet dat ik nu feilloos mijn weg vind (ik ben vrouw dus) maar dat ziet zo toeristerig uit (wat weer als consequentie heeft dat mij overal de weg gevraagd wordt die ik dan vervolgens niet weet) en dat moet natuurlijk te allen tijde voorkomen worden ;) Maar mocht ik wel van die boekjes zijn dan zou dit een leuk alternatief zijn: Le Cool Books. Als ik binnenkort naar London, Amsterdam, Lissabon, Madrid of Barcelona ging dan.
Verraden word ik niet door ‘Forth’ en ‘Judas’ hoewel het ene mij meer bekoord dan het andere. Deze albums kwamen beiden vorige maand uit maar een aantal luisterbeurten had ik wel nodig om er een ‘oordeel’ over te vellen. De ene heeft een nieuwe single uit met Judas, de andere een album.
The door is open and I am reaching maar bereiken doet The Verve mij niet geheel met dit album. Het begint hoopvol met Sit and Wonder en het majestueuze van de übersingle Love is Noise is inmiddels al bekend. Ook Rather Be geeft iets prijs van het kundige songwriterschap van Richard Ashcroft. Maar Judas (de nieuwe single) gaat volledig aan me voorbij, daarna is het alsof je verdoofd word met Numbness met een kleine opleving bij I See Houses (wat wel erg lijkt op vroegere nummers). Het laatste ontwaken gebeurt uiteindelijk voor Valium Skies en de afsluiter Appalachian Springs.
Waarmee ik overstap naar dat andere album ‘Judas’ van A Brand uit Antwerpen. Een band die al jaren niet gelabeld wil worden en inmiddels aan hun derde album toe is. De krachtige single Time is in België al redelijk bekend en het zal niet lang duren voor Nederland ook overstag gaat. Drop the Messiah met zijn elektrofeel en zinnen als he won’t take us higher, it’s about time to speak out for yourself en the truth remains removed spreken tot de verbeelding. The Bubbles (de vergelijking met New Order ontgaat me volledig) en Mad Love Sweet Love (gezongen door een straatmuzikant die normaal te bewonderen is op de Meir in Antwerpen) zijn de mindere songs op dit album. Op Can’t Help komt de ouderwetse wall of sound van A Brand tevoorschijn. Where’s your heart is één van de rustpunten op de plaat met die benodigde 60s sound die heerst op dit moment waarna het weer volledig los gaat met het sexy Love You Better. Het volgende nummer Judas smaakt beter dan die van The Verve, alhoewel het refrein tekstueel niet helemaal het hoogtepunt is (maar dat hoeft ook niet). Na een paar luisterbeurten kun je Resolver al fluitend mee beëindigen. Wat overigens ook geld voor het catchy Paper Cover Rock en Lesser God. De afsluiter Name Up in Lights zou over de oude gitarist van de band gaan. Een zeer aangename pop/rockplaat die je opzet als je aan de thuisdisco gaat, maar ook qua teksten blijft staan als een huis. Conclusie: go forth A Brand.
Terug in de stad waar ik elf jaar geleden nogal kind aan huis was en waar ik in mijn tienerjaren mijn eerste echte treinreis naar toe ondernam. Het was een beetje als thuiskomen daar in de stad die een decennium geleden nog onder een dikke laag stof lag en als een ingepakte stad uitzag. Niets van dit alles meer wat misschien ook verklaard waarom ik de wijk waar ik heen wilde niet meteen vond (al is je oriënteren op een cafe dat er elf jaar geleden lag ook niet echt handig --> het lag er wel nog).
Eén van de redenen om te gaan was dus Musikometro (een buskingfestival) in de metro dat voor de 2e keer plaatsvond en deze keer ook uitgebreid was met de vrijdagavond (al stond deze in het teken van het eindigende Klarafestival). Af en toe viel het niet mee met het geluid op de achtergrond maar Jasper Steverlinck en ? (de stem was te horen in het hele Rogier station), Pete Molinari (die een busk veteraan is want omgaan met snotapen heeft hij waarschijnlijk eerder gedaan), Orchestre International du Vetex (mysterie opgelost), Headphone (de nummers bleven akoestisch staan) maakte het de moeite waard. Ik had graag ook nog Selah Sue en Jasper Erkens gezien maar dat is er niet van gekomen. Plaatjes zeggen meer dan praatjes. Overigens schijnen mensen lange tijd hebben te moeten wachten op de metro echter daar heb ik niets van gemerkt maar ben dan ook niet bij het CS en De Brouckere geweest.
Vanmiddag was ik bij het leuke Musikometro (kom ik nog op terug) en werd bij het optreden van Pete Molinari als lokeend gebruikt. Althans zo voelde het toch, want ik was als eerste ter plekke en had mij al handig in een verre hoek neergeplant dan viel ik tenminste niet teveel op. Dat was dus buiten Molinari gerekend want die vond toch wel dat ik wat dichter bij mocht komen en aangezien ik het altijd stom vind als mensen drie km verder gaan staan bij reguliere optredens (u kent het wel, het 3 meter gat) voldeed ik maar schoorvoetend aan het verzoek. Tja en dus kom ik bij deze blog uit. Echt op mijn gemak met dat privé-optreden was ik toch niet. Hetzelfde gevoel heb ik bij versterkte optredens in een donkere zaal met helle lichten. Aangezien ik niet erg groot ben is mijn taktiek altijd rechts- of linksvoor (consequentie: wat zegt u?) te staan bij optredens. Afgezien van het hoogteprobleem erger ik me namelijk ook aan praters en mensen met armen over elkaar. Maar het nadeel is dus dat ik vooraan sta (nou ja nadeel) en dus sta je dan een uur iemand aan te staren, ik vind dat vreemd en voel me dan altijd een beetje ongemakkelijk. Ben ik daar nu alleen in of is dit een bekend verschijnsel? Overigens kan ik me voorstellen dat muzikanten ook wel publiekvrees kennen bij kleinere zalen (hebben we het nog niet over dat busken van vanmiddag).
Soms, dan vallen kwartjes (de Euro equivalent?) bij mij wat later. Zo ook bij de hoesdoedels van Spookaap. Kort samengevat zijn het picto's van albumhoezen die je kan raden en dan win je prijzen (of niet). Probeer het hier!
met muziek. Ikzelf moet een mix van kort gezever (op het juiste niveau) en fijne muziek (beetje uptempo, liefst indie/alternative of salsa gerelateerd) hebben. Dus geen oeverloos irritant gezwets van zichzelf belangrijk vindende DJ's ala Chris Moyles, geen opinie programma's (een opinie heb ik al), geen klassieke muziek (meer evt. voor het slapen gaan) en al helemaal geen zoemer! U?
Plastic speelgoed het bestaat al tijden (inmiddels word er ook goed geld verdient aan nostalgie door oud speelgoed opnieuw uit te brengen). Robert Bradford kwam al deze gekleurde plastic dingetjes tegen van zijn kinderen en is daar een paar jaar geleden mee aan de slag gegaan. Interpretaties van zijn werk zijn er genoeg; het zou gaan om de massaproductie van plastic, de consumptiemaatschappij of om de verharde wereld. Ik zag zijn expositie vorige maand in London maar eind oktober kun je stukken zien op de AAF in Amsterdam en ze zouden ook in België te zien moeten zijn eind dit jaar.
Elbow misschien wel één van de meest ondergewaardeerde bands ooit, ik heb ze wel regelmatig gedraaid op de radio (een album was ooit zelfs release van de week maar die werden niet door mijzelf gekozen) maar het bleef nooit zo hangen. Tot het laatste album dus 'The Seldom Seen Kid' en de single 'One Day Like this' plus de samenwerking met dEUS van zanger Guy Garvey. Inmiddels heb ik het oude werk nog eens beluisterd en ook dat is zeker de moeite waard, dus het zal wel met ouder/wijzer te maken hebben ofzo ;) Mocht je nog niet overtuigd zijn dan kun je nu via Fabchannel het concert bekijken dat ze 25 juni in de Melkweg gaven (met een smaakvol publiek dat als suggesties Hallelujah, Suds & Soda en eh the final countdown gaf ipv het normale we want more voor het encore).
![[Powered by Blogger]](http://buttons.blogger.com/bloggerbutton1.gif){kind=small}
