Violen met Mintzkov

Herinnert U zich deze nog, nog, nog? Weggeblazen door dit nieuw arrangement van de kennismaking met Mintzkov.

De Zeven van juli/augustus/september 2011

Wilde vorige maand weer beginnen maar toen was er die vreselijke storm op pukkelpop en was over muziek posten even niet zo belangrijk. Drie maanden muziek op een hoop:
Omar
Stealing Sheep
Jacob Faurholt
Sam Duckworth
Roots Manuva
Geike (de dame die wel sjiek bleef)
Fatoumata Diawara

Sukkel

Dat ik een sukkelaarster ben dat is allang geen geheim meer (zie eerdere duikvluchten in cinema's, uit pubs etc.) maar je vakantie beginnen door binnen 15 minuten languit te gaan als je naar buiten stapt en verblind wordt door een gele lucht, die mag in de boeken. Apart ook de fascinatie met ambulances/röntgen/ziekenhuis aldaar terwijl je gewoon op zoek bent naar simpele ehbo om een breuk uit te sluiten. Anyway, geblutst en wel ben ik dan toch gevallen (letterlijk) voor de charmes van Porto, Vigo, Oviedo en St. Jean de Luz. Werd er wat live Vuelta gekeken (inclusief onverwachte inside info) en ben ik voor altijd genezen van Bilbao en vooral Biarritz.
Oke, terug naar de muziek nu (wordt wel weer eens tijd na anderhalve maand stilte), maar wel zonder die vreselijke Vuelta tune.

This One Is In B flat

Dat ik een zwak heb voor de man kwam hier al eerder naar voren. En aangezien Field Day er dit jaar niet inzit was M-idzomer de andere optie, eentje waar ik wel wat moeite voor heb moeten doen, maar hey uiteindelijk ben ik toch in de binnentuin van het M terecht gekomen.
Vaststelling. Er waren deze keer vrouwen aanwezig bij het optreden van John Cale. Weliswaar nog steeds in de minderheid, maar toch zo'n 20% meer dan ik al bij 's mans optredens zag. Misschien is de conclusie dat de Belgische vrouw (het land bestaat nog immers) een bredere muzieksmaak heeft dan de Noordelijkere buurvrouwen. Of werden ze gewoon meegesleept door hun mannen?
Cale zelf was deze keer bijzonder rustig (toch die 69 die ik van alle kanten hoorde zoemen?), minder spraakzaam dan die twee andere keren dat ik hem zag spelen en moest er even inkomen. Helaas speelde hij maar een dik uur waarin o.a. "Frozen Warnings", "Set Me Free", "Amsterdam", "Dirty Ass Rock 'N' Roll" en "Whaddya Mean By That" (van zijn nieuwe EP die bij Domino voor te beluisteren is) voorbij kwamen.
Mijn eerste concert van de man blijft toch altijd het beste maar er zijn artiesten van minimaal twee generaties jonger die zich slechter staande houden tijdens een uur durend concert.

De Vijf van juni 2011

Birds That Change Colour
The Upstairs (al is dit gebaseerd op één nummer)
Black Joe Lewis & The Honeybears
Boots Electric
Brigitte
(en reservegetal) Chupaconcha

Van die liedjes

die voorbij komen en je meteen in je nekvel grijpen. Zo eentje hoorde ik gisteren toen ik de glastocoverage van the Beeb op had staan. Meteen de naam fonetisch opgescribbeld en voila gevonden: Ed Sheeran - The A Team. Geen idee of dit al een bekend fenomeen is, al heeft hij al een wikipagina dus dat voorspelt weinig goeds qua hypes. Het zou ook best kunnen dat dit nummer me na 100 keer de keel gaat uithangen, maar voor het moment ga ik eens zoeken of zijn optreden vandaag op het BBC Introducing Stage ook nog ergens wordt uitgezonden.

Een Frans muziekfeestje

Al is dat laatste woord misschien niet helemaal juist gekozen. Een terugkerend evenement in Frankrijk dat Fête de la Musique. Vorig jaar was ik toevallig in het land maar was er weinig interessants te zien in de plaats waar ik verbleef. Gisteren was ik even op de Belgische Saint-Gilles variant waar ik houtsplinters van Hoquets ontweek en een stukje Intergalactic Lovers meepikte. De eerste zijn een must-see op de festivals (o.a. Les Ardentes, Dour, Pukkelpop), de 2e moeten nog ietwat meer podiumervaring opdoen maar ik was zeer zeker positief verrast (dat meiske deed me denken aan de indiedames in de jaren 90).
Morgen toch maar eens de live uitzending van Taratata vanuit Brussel bekijken om 20.35u. op France 2 (ja ik ben om, als ze aan de BBC gaan tornen dan moet een mens wel).

Franse radio in de jaren tachtig

Weeral een nieuw project van Pascal Deweze. Als ik het goed begrepen heb de opvolger van Broken Glass Heroes, deze keer met o.a. Mevrouw Deweze en de Heer Pawlowski. "Cette Histoire" doet mij vooral terugdenken aan autoritjes naar de Tour de France in de jaren tachtig en de onvermijdelijke Franse radio die daarbij hoort. Het repertoire grijpt wel verder terug dan dat maar ja die Fransen he, die blijven dat stuk draaien (tenminste toen). Oordeelt vooral zelf:

Claudia Soccio - Cette Histoire from Noah Melis on Vimeo.

(ben ik de enige die verwacht dat de jogger op 1:58 iets onverwachts gaat doen?)

Meer Moet Dat Niet Zijn

Via een nieuwsberichtje over Blondie bij "Girlie Girlie" van Sophia George terecht komen. Dat zijn pas trips down memory lane. Neem uw jaren tachtig zelf vooral mee bij de volgende sprong.

Grijsgedraaid #22

Platen waarvoor je je achteraf schaamt, daar heb ik er ook wel wat van. Al ben ik eigenlijk ook wel van mening dat dat onzin is want waarom schamen als je iets op een bepaald moment in je leven mooi vond, toch? Natuurlijk verander je gedurende de jaren en dat is maar goed ook.
Een hele aanloop om bij Alexander Curly en Vette Jus & Boerenjongens uit te komen. Een elpee die ik ooit van de poubelle redde omdat het de miskoop van een familielid was. Eigenlijk alleen maar voor dat ene singletje "Guus (Kom Naar Huus)" dat ik graag meeblèrde als blaag (en waarin ik nog steeds op de meest vreemde momenten kan uitbarsten). Maar ja LP's he, die zijn zo moeilijk te beluisteren voor één nummer dus kreeg ik die andere songs ook mee. En eigenlijk bevielen me die ook als puber. Nummers als "Opoe", "Freek" en "Ben jij Dat Moeder" bleven hangen en gaven me soms zelfs een brok in de keel. Nu had ik je graag naar een video van één van die laatste nummers doorverwezen maar ja die zijn niet te vinden. Dan maar "Guus".
Wel één ding, panfluiten waren HET instrument in de Seventies, zo lijkt het.